ကျွန်တော်အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်လောက်တုန်းကပါ။အဖေ့ဘက်ကတူမတယောက်ဒီမှာကျောင်းလာတက်ချင်တယ်ဆိုတာနဲ့အဖေကအိမ်မှာပဲလာနေခိုင်းပြီး
ကျောင်းတက်စေလိုက်တယ်။အိမ်မှာကလဲလူဦးရေနည်းတော့အခန်းလွတ်တွေကအများ ကြီးလေ၊ ကျွန်တော်နဲ့ကဝမ်းကွဲမောင်နှမတွေဆိုပေမယ့်အနေစိမ်းတဲ့လူတွေချင်းအခုမှတွေ့ကြတာဆိုတော့စိမ်းနေကြတယ်။ စကားလဲသိပ်မပြောဖြစ်ကြဘူး၊ရောက်စမှာပေါ့လေ။ သူကျောင်းစတက်ရတဲ့နေ့ရောက်လာတော့သူ့ကိုကျွန်တော့်ဆိုင်ကယ်နဲ့ကျောင်းကြို၊ကျောင်းပို့လုပ်ပေးဖို့ အဖေကကျွန်တော့်ကိုခိုင်းတယ်။ အဲဒါနဲ့သူကျောင်းစတက်တဲ့နေ့ကစပြီးအကြို၊အပို့လုပ်ပေးနေရတော့တယောက်နဲ့တယေက်ကရင်းနှီးလာတယ်။
စကားအပြောဆိုလေးတွေကနေပြီးအစအနောက်လေးတွေရှိလာ တယ်။
အိမ်မှာကအဖေနဲ့အမေရယ်ကတခန်း၊ညီမလေးကတခန်း၊အိမ်အောက်ထပ်မှာနေကြတယ်။ကျွန်တော်ကတော့စစကတည်းကအိမ်ပေါ်ထပ်ကစိတ်ကြိုက်ရွေးထားတဲ့အခန်းလေးမှာ
နေတာပေါ့။သူရောက်လာတော့အောက်ထပ်မှာအခန်းလဲမရှိတော့တာရယ်၊တယောက်တည်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရအောင်ဆိုပြီးရယ်အိမ်အပေါ်ထပ်မှာသူ့အတွက်တခန်းစီစဉ်
ပေးတယ်ကျွန်တော့်အခန်းကိုသွားချင်ရင် သူ့အခန်းရှေ့ကဖြတ်ရတယ်။ တခါတလေတံခါးလေးဟနေတာမျိုးတွေ့တော့ တစေ့တစောင်းကြည့်မိတာမျိုးရှိတယ်ပေါ့။အခန်းထဲတော့
့ကျွန်တော်မဝင်ပါဘူး။နောက်ပိုင်းရင်းနှီးလာတော့ကျွန်တော်အိမ်ပေါ်တက်လာချိန်မျိုး သူ့အခန်းဖွင့်ထားတာနဲ့တွေ့ရင် အခန်းထဲဝင်ပြီးစကားဝင်ပြောတာမျိုးရှိလာတယ်။
အေးဆေးပဲလေ။ အိမ်ကလူတွကလဲ သူနဲ့ကျွန်တော ်မောင်နှမတွေဆိုတော့ဘာမှမဖြစ်လောက်ဘူးဆိုပြီး ဘာမှအထွေအထူးမပြောဘူး။
တနေ့တော့ ကျွန်တော်အခန်းထဲကအထွက် သူ့အခန်းရှေ့ကဖြတ်တော့တခါးလေးဟထားတာတွေ့တော့ ဘယ်မှမသွားတော့ဘူးလား ဆိုပြီးမေးမလို့တခါးကိုအသာလေးတွန်းအဖွင့်
့်မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက သူကအခန်းဝကိုကျောပေးပြီးအထက်ပိုင်းဗလာနဲ့ရေသုတ်နေတယ်။အဲဒီလိုမြင်တော့ကျွန်တော်လဲမနေနိုင်ဘူး။ တံခါးကိုမြင်ရရုံလောက်လေးအသာပြန်စိပြီး
ချောင်းကြည့်နေလိုက်မိတယ်။ အခန်းတံခါးကိုတမင်ပဲဟထားတာလား၊ တံခါးချက်ကစေ့အောင်မပိတ်မိလို့ပွင့်နေတာလား ကျွန်တော်လဲမသိဘူး။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲ
အဝတ်အစားလဲနေတယ်။ ခါးအောက်ပိုင်းမှာဝတ်ထားတဲ့ထမီလေးကိုဖြေချလိုက်တော့ ဖင်တုန်တုန်လေးနှစ်လုံးကဖွေးဥနေတာပဲ။ ဘယ်ဘက်တင်ပါးထက်မှာလက်သတ်လေးပါတာ
သတိထားမိတယ်။
ချွတ်ထားတဲ့ထမီကိုကုန်းအကောက်မှာ ပြူးထွက်လာတဲ့အဖုတ်လေးကအနောက်ကနေပြေးဆောင့်ပစ်ချင်စရာကောင်းနေတယ်။ မတော်ပါဘူးလေဆိုပြီးစိတ်ကိုချုပ်တည်းထားပေမယ့်
သတိထားမိတော့ ဘယ်လိုကဘယ်လိုအခန်းထဲရောက်နေမိတယ်မသိတော့ဘူး။ ကျွန်တော့်ကိုရုတ်တရက်မြင်လိုက်တော့သူအော်ပြီးတော့ကုတင်နံဘေးမှာဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်တယ်။
အခန်းထဲကထွက်သွားဖို့လဲသူအော်တယ်။ ဒါပေမယ့်ကျွန်တော်မထွက်နိုင်တော့ဘူး။ သူ့ကိုအတင်းချုပ်ပြီးဆွဲလှဲလိုက်တယ်။ သူကလဲအတင်းရုန်းရှာတယ်။မသင့်တော်ပါဘူးဆိုပြီးငိုပြိး
တောင်းပန်တယ်။ကျွန်တော်လဲဘာတခွန်းမှပြန်မပြောမိဘူး။ သူ့ကိုအတင်းဖက်ရင်းခန္ဒာကိုယ်အနှံ့လျှောက်နမ်းနေမိတယ်။
ခဏနေတော့ကျွန်တော်လဲသတိဝင်လာတော့သူ့ကို လွတ်ပေးလိုက်မိတယ်။ ကျွန်တော်လွတ်ပေးလိုက်တော့ကုတင်ထက်ကထမီကိုကမန်းကတန်းပြန်ဝတ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကိုဒေါသထွက်တဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်ပြီးတော့ ဆဲဆိုပါတော့တယ်။ သူငိုလဲငိုတယ်။ ကျွန်တော်လဲမှားပြီဆိုတာသိလိုက်တော့အတော်ယူကြုံးမရဖြစ်သွားတယ်။
သူ့ရှေ့မှာဒူးထောက်ချလိုက်တယ်။ကျွန်တော့်ကိုပေးချင်တဲ့အပြစ်သာပေးပါ။အဖေနဲ့တိုင်မယ်ဆိုရင်လဲတိုင်လိုက်ပါ။ပေးသမျှအပြစ်ကိုခံယူပါ့မယ်လို့ကျွန်တော်တကယ်နောင်တရစွာနဲ့
သူ့ကိုတောင်းပန်တယ်။
အတော်ကြာတဲ့အထိဘာစကားမှသူ့ဆီကထွက်မလာတော့ ငုံ့ထားတဲ့ခေါင်းကိုမော့်ရင်း သူ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ သူ ကျွန်တော့်လက်မောင်းကိုဆွဲထူရင်းပြောတယ်။
မမခွင့်လွတ်လိုက်ပါပြီ၊စိတ်ထဲဘာမှမထားနဲ့တော့နော်စိတ်အေးအေးထား၊ အိမ်ကိုလဲမတိုင်ဘူးလို့ သူပြောတယ်။ ပြီးတော့ ခုတင်ထက်မှာအတူတူထိုင်မိကြတယ်။ ကျွန်တော်ခေါင်းကိုမမော့်ရဲဘူး။ ပါးစပ်ကလဲတတွတ်တွတ်တောင်းပန်နေမိတယ်။ကျွန်တော်အရမ်းမှားသွားပြီ။မသင့်တော်တာကိုမှလုပ်မိလေခြင်းလို့ ကိုယ့်ကိုယ်က
ိုယူကြုံးမရဖြစ်မိတယ်။
ခဏနေတော့ ဘေးချင်းယှဉ်ထိုင်နေရာကနေသူကကျွန်တော့်နားရွက်ဖျားလေးကိုလာနမ်းတယ်။ ကျွန်တော်တွန့်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ သူ့ကိုအံ့သြသလိုမော့်ကြည့်လိုက်တော့ ပြုံးပြီးပြန်ကြည့်နေတယ်။ ခုနတုန်းကဘာတွေတွေ့လိုက်ရလဲလို့မေးတယ်။ ကျွန်တော်မဖြေဘူး။ သူ့ဘာသာသူပဲပြောတယ်။ မမဟာတွေကိုအကုန်လုံးတွေ့လိုက်ရတယ်မလားတဲ့၊ သူအဲလိုပြောတော့ စောနကကြောက်စိတ်ကြောင့်ငုပ်သွားတဲ့ကျွန်တော့်- ီးကပြန်တောင်လာတယ်။ ခဏလေးငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေနော်ဆိုပြီး သူ အခန်းအပြင်ကိုထွက်သွားတယ်။
ကျွန်တော်လဲဘာမှန်းမသိပဲထိုင်ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။သူပြန်ဝင်လာတော့ကုတင်ထက်မှာထိုင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာမတ်တပ်လာရပ်တယ်။ ကျွနတော့်လက်တဖက်ကိုဆွဲယူရင်း သူ့နို့ပေါ်ကိုတင်ပေးပြီးပွတ်စေတယ်။ထမီရင်လျားလျက်နဲ့ပေါ့။ကျွန်တော်လဲနို့နှစ်လုံးကိုဘယ်ပွတ်လိုက်ညာပွတ်လိုက်လုပ်နေလိုက်တယ်။ အားမရဖြစ်လာတော့ စည်းထားတဲ့
ထမီစလေးကိုဖြေမလို့ လက်ကလှမ်းလိုက်တော့သူမတားဘူး။ကျွန်တော်လဲ သူ့ထမီကိုဖြေချလိုက်တယ်။ ထမီက ခြေရင်းမှာပုံကျသွားတဲ့နောက် သူ့ဝမ်းဗိုက်နေရာလောက်က ကျွန်တော့်မျက်နှာနဲ့တတန်းတည်းဖြစ်နေတာပေါ့။ ကျွန်တော်မတ်တပ်ထရပ်ရင်းသူ့ကိုကစ်ဆင်ဆွဲပစ်လိုက်တယ်။သူလဲတုံ့ပြန်နမ်းရင်း ကျွန်တော့်လက်တွေကသူ့နို့တွေပေါ်မှာ သူ့လက်ကတော့ကျွန်တော့်ငပဲပေါ်မှာ…
ကျွန်တော်အကျီကိုချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။လက်မောင်းနဲ့ရင်ဘတ်ပေါ်ကတက်တူးတွေကိုမြင်တော့သူလန့်သွားတယ်။အိမ်မှာနေလာခဲ့တဲ့တောက်လျှောက်သူမမြင်ဖူးခဲ့ဘူူးကိုး။
နောက်တော့ဝတ်ထားတဲ့ဂျင်းဘောင်းဘီကိုလဲကျွနေ်တာ်ချွတ်ပစ်လိုက်တော့အတွင်းခံမဝတ်တတ်တဲ့ကျွန်တော့်အကျင့်ကဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်သွားတဲ့ခန္ဒာကိုယ်နှစ်ခုကခုတင်ထက်မှာ
အထက်အောက်စုန်ဆန်လူးလွန့်နေပြီ။နို့လေးတွေကိုစို့ပေးလိုက်ဝမ်းပြင်းသားလေးတွေဆီကိုဆင်းသွားလိုက်နဲ့အစွမ်းကုန်ပြုစုလိုက်တော့ သူ့ဆီကညည်းသံလေးတွေကြားလာရတယ်။
ရေချိုးခန်းကထွက်လာခါစခန္ဒာကိုယ်လေးဆီကဆပ်ပြာရည်နံ့သင်းသင်းလေးကိုရတယ်။ကျွန်တော်စိတ်ထဲဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ဆန္ဒကိုချိုးနှိမ်နေရင်းနောက်တော့ရဲရဲဝံ့ဝံ့
ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။ဝမ်းပြင်းသားလေးဆီကနေကျွန်တော့်လျှာဖျားကိုလျှောဆင်းလိုက်တော့ အမွေးရေးရေးလေးကြားထဲကပိပိအကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် လျှာဖျားကိုနေရာပို့လိုက်မိတယ်။
ဒါတော့မလုပ်ပါနဲ့လို့သူတားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျွန်တော့်စိတ်တွေမရတော့ဘူး။ အစိလေးကိုဆွဲစုပ်လိုက်တော့ အားးးးရှီးးးးဆိုတဲ့ညည်းသံလေးနဲ့အတူ လက်တွေက
ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကိုဆွဲဆုပ်ထားတယ်။ကျွန်တော်လဲစိတ်ပြေနပြေ ဂျာပစ်လိုက်တော့ ညည်းတွားရင်းသူပြီးသွားတယ်။ နှုတ်ခမ်းမှာပေသွားတဲ့အရည်တွေကို လက်ခုံနဲ့
ဆွဲသုတ်ရင်း သူ့ပေါင်ကြားထဲနေရာဝင်ယူလိုက်တယ်။ ငပဲကိုအစိလေးပေါ် လေး၊ငါးခါလောက်ပွတ်ဆွဲရင်းလက်တဖက်နဲ့အပေါက်ဝကိုဖြဲထားပြီးထည့်လိုက်တော့
ပါကင်မဟုတ်တော့ဘူးဆိုတာသိလိုက်တယ်။ စီးကြပ်ကြပ်လေးရှိသေးတဲ့အဖုတ်ကတချက်ချက်မှာငပဲကိုအထဲကဆွဲစုပ်လိုက်ရင်လူတကိုယ်လုံးများဝင်လိုက်သွားတော့မလားလို့ထင်ရတယ်။
ပိုဇေရှင်သုံးခုလောက်ပြောင်း အပြီးမှာ ပြီးချင်လာတာနဲ့ကျွန်တော်လဲမြန်မြန်လေးအသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်း ကုတင်ပေါ်မှာဒူးထောက်လျက်အနေအထါးနဲ့ကြမ်းပြင်ပေါ်ကိုသုတ်ရည်တွေ
ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။သူလဲခဏလေးမှိန်းနေပြီးတော့ခုတင်ပေါ်ကဆင်းလာပြီးအဝတ် ဟောင်းတထည်နဲ့ကြမ်းပြင်ပေါ်ကသုတ်ရည်တွေကိုလိုက်ရှင်းလင်းနေတယ်။
ကျွန်တော့်ရှေ့မှာကိုယ်လုံးတီးလေးဖြစ်နေတဲ့ သူ့ခန္ဒာကိုယ်လေးကိုကြည့်ရင်းထလာပြန်တာနဲ့လေးဖက်ထောက်အနေအထားနဲ့ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပဲတချီထပ်ဆွဲဖြစ်လိုက် သေးတယ်။ ပြီးလဲပီးသွားရော သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာမှောက်လျက်နဲ့နှစ်ယောက်သားဝပ်လျားထိုးမှောက် ဖြစ်နေကြပြီ။ တော်ပြီနော် နောက်တော့ထပ်တွေ့ကြသေးတာပေါ့လို့ သူနှစ်သိမ့်တယ်။
ကျွန်တော်လဲ သူ့ကို အနမ်းနဲ့နှုတ်ဆက်ရင်း ကြမ်းပြင်ထက်ကအဝတ်တွေကိုကောက်ယူ လူအရိပ်အခြေကိုကြည့်ပြီး ဝတ်လစ်စလစ်ခန္ဒာနဲ့ပဲ ကိုယ့်အခန်းဆီပြန်ပြေးလာလိုက်တော့တယ်
