နွေကျောင်းပိတ် ရက် တရက်။ ” ကဲ မြေး ဆရာမကြီး ။ သည်နေ့ဘာ ဇာတ် ကား ကြည့်မှာလဲ။ ဇိမ်နဲ့သာ ကြည့်နေရစ်တော့ ။ ကြီးကြီး ဥပုဒ်စောင့် သွားတော့မယ်။ ” ကြီးကြီး မြ ထွက်သွားသည် နှင့် သင်းသင်း သည်လမ်းဘေး အခွေဆိုင် က သေချာ ရွေး ဝယ်ပြီး ဘီရိုထဲမှာ ဝှက်ထားသည့် ဂျပန် အချစ် ဇာတ်ကားကို ထိုးကြည့်ပါ၏။ အဖော် အချွတ်လေးတွေနှင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ရိုက်ပြထားသည်ဖြစ်၍ ရင် တခုန်ခုန်နှင့် ကြည့်ကောင်းလှပါသည်။
ဟား…. ဘဝကြီးက ဒီလိုတော့လည်း ပျော်စရာပါ့လား။ မှန်၏။ သူမ ဘဝသည် ယခုမှ လွတ်လပ်ပျော်ရွှင်မှု အရသာကို စိတ်တိုင်းကျ ခံစားရပါချေ၏။ မူလတန်းပြ ဆရာမဒေါ်သင်းသင်း သည် ရွာက ယောက္ခမကို၊ အသက် ၇၀ကျော် အဒေါ်ဝမ်းကွဲ အားပြုစုရန် အ ကြောင်းပြချက်ဖြင့် မန္တလေးမြို့ သို့ ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါ၏။ မြို့ရောက်သောအခါ အ ဒေါ်၏ အိမ်တွင် အေး အေးလူလူ ဗွီဒီယိုကြည့်လိုက် ၊ ဝတ္ထုဖတ်လိုက် ဖြင့် ဇိမ်ကျနေ၏။ သူမ ယောက်ျားက စင် ကာပူမှာ သွားအလုပ် လုပ်နေ၍ ရွာမှာ စာသင် ရင်း ယောက်ခမနှင့် အတူ နေရသည်။
သိပ်မ ပျော်။ စိတ်ကျဉ်းကျပ် လှ၏။ ယောက်ျားမိတ်ဆွေ တချို့က သူမကို “ဟေး အပျိုကြီး ဒီနေ့ တယ်လန်းပါလား” စသဖြင့် နောက်ပြောင် လျှင် ယောက်ခမကြီး က မကြိုက်။ သူမ မှာ မိတ်ဆွေကို အားနာရ သလို ယောက်ခမကြီးရဲ့ အမဲ့အရွဲ့ကြောင့် လည်း နာကျည်းရ၏။ သည်မှာတော့ အဲ့ဒါတွေ ဘာဆိုဘာမှ မရှိပြီ။ သွား။ ဂိုးတော့။ … နောက်တနေ့မနက်ပိုင်း ။ မြောက်ပြင်က ဇီးပင်ကြီးသင်တန်းမှာ သူငယ် ချင်းဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဆရာမကြီး တ ယောက်ထံ အလည် သွားပြန်သည်။ လိုင်းကားပေါ်ကအဆင်း ယောင်ပေပေ ဖြစ်နေ ၍ သူမနဲ့ အတူကားပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ ချာတိတ်လေးကို မေးသည်။
“ပန်းစံပယ် စတိုးက ဒီလမ်းမှာလား” “အော် ဟုတ်ပါတယ်ဗျ။ မမက ဒီက မဟုတ်ဘူး လား။ကျနော်က အဲသည်ရှေ့က ဖြတ်သွားမှာပါ ခမျာ။ လိုက်ခဲ့လို့ရပါတယ် မမ” အလဲ့ ၊ ယဉ်ကျေးလှပါ့လား။ ” မမ့ မမ “ဆိုတဲ့အသံလေးက သင်းသင်းနား ထဲ ချိုဆိမ့်နေသည်။ ချာတိတ်ကို လှစ်ကနဲ ခိုးကြည့်မိ၏။ အလန်းစားလေးဘဲ။ ညိုသည် ။ ဝိတ်သမားလို တောင့်တင်းကျစ်လစ်သည်။
သင်းသင်း ချာတိတ်နဲ့လိုက်ပါခဲ့၏။ တခုသော အအေးဆိုင်ရှေ့ အရောက်။ “မောင်လေး .. ခဏ့” အရမ်းကို ရင်းနှီးတဲ့ပုံ နဲ့ ကောင်လေးကို လက်မောင်းဆွဲကာ အအေး ဝင်သောက် သည်။မိတ်ဖွဲ့သည်။ သူမ ကိုယ်သူမ နာမည် ဖြူဖြူသိန်း။ နေတာက ပုသိမ်။ အလုပ်က အထည်ဆိုင် ပိုင်ရှင်။့ပါးစပ်ထဲတွေ့ရာ ပြောလိုက်၏။ ကောင်လေး ဖုန်းနံပါတ်ကိုလည်းတောင်း ယူထားလိုက်သည် ။
” မမ က ဒီမြို့ မကျွမ်းတော့ မင့်ကိုဘဲ အားကိုးရ တော့မှာ” လို့ ကြိုကွက် ရွှေ့မိပြန်၏။ သည်လိုနှင့် သင်းသင်း နှင့် ချာတိတ် မန်းတခွင် အနှံ့လည်ကြပါသည်။ ကုန်ကျသမျှငွေ သူမအိပ် ထဲကဘဲ လျှော လျှော နဲ့ ထုတ် ရှင်း၏။ အော် ။ စင် ကာပူက ယောက်ျားက ပို့ပို့နေတဲ့ ပိုက်ပိုက်တွေ အများကြီးဘဲဟာကိုး နော့်။ … တနေ့။ သူတို့နှစ်ယောက် ရုပ် ရှင် အတူကြည့်ကြ သည်။ အဖျင်းဆုံး ချာတူးအလန်ဆုံး ဇာတ်ကား၊ ပရိသတ်နဲလွန်းလို့ရုံထဲမှာ သရဲချောက်မှာတောင် ကြောက်ရတဲ့ ဇာတ်ကားကိုမှ သင်းသင်း ရွေးကြည့်၏။ ဒီစီ မှာ သူတို့နဲ့မှ အတွဲ ၄ တွဲသာရှိသည်။
ဇာတ်ကားစပြီး ၁၀ မိနစ်တောင် မကြာခင် ရှေ့က အတွဲတွေက ကြမ်းကုန်ကြပြီ။ ကစ်ဆင် ဆွဲကြ။ ဘဲရဲ့ ပေါင်ကြားကို စော်ကနှိုက်ပြီးကိုင် တိုက်ပေးကြ။ ကောင်လေးက ပြောသည်။ “အာ့။ မမကို အားနာလိုကတွာ… ဒါကြောင့် ကျနော်က ဟိုရုံက တွမ်ခရုရဲ့ အက်ရှင် ကားကြည့်ရ အောင် လို့ပြောသားဘဲ၊ အဲ့မှာ လူပြည့်တော့ ခုလိုအတွဲတွေ မရှိဘူးဗျ” သင်းသင်း ဘာမှ ပြန်မ ပြောပါ။ ရှေ့က အတွဲတွေ ကြည့်ပြီး စိတ် ထ နေတာနဲ့ ကောင်လေး ပေါင်တွေ ကို ပွတ်ပေးလိုက် တယ်။
ချာတိတ်က သူမ လက်ကို အသာ ဆုပ် ရပ်လိုက်ပြီး.. “မမ…စိတ်မရှိနဲ့ဗျာ.. မမ အိမ်ထောင် နဲ့မို့လား” သင်းသင်း လန့်သွားသည်။ သို့သော် ငိုသံစွက်လျက် ။ “ကံမကောင်းပါဘူး ခလေးရယ်။ လူပေလူတေ မို့ ကွာရှင်းပစ်လိုက်တာ ၅ နှစ် ရှိပြီ။ ကွာပြီးရော ဆိုပြီး ရှိပစ္စည်း အကုန်ကို ပေးပစ်လိုက်တာ။ “အော့်” ကောင်လေးက သူမကို သနား သွားပုံ၊ နားလည်သွားပုံ ရ၏။ သင်းသင်းလက်ကို ဖမ်းထားရာက ဖြေ လွှတ် လိုက်သည်။ သင်းသင်းက ကောင်လေးပေါင်ကြားကို ပွတ်သပ် ၍ ကိုင် ပါသည်။ ပြီးတော့ ကောင် လေးလက်တဘက်ကို ဆွဲယူပြီး သူမရဲ့ နို့အုံ ပေါ်တင် ဖိ ပေး၏။ ချာတိတ်သည် ပထမ တော့ စိတ်မပါသလို။ သိပ်မကြာခင် အားထည့်၍ ဆုပ်နယ်လာတော့ သည်။
ဇာတ်ကား တကား ဘယ်လိုပြီးသည်ပင် မသိ လိုက်။ ရုံထဲ မီးတွေ လင်းထိန်လာမှ သူတို့ ဟန်မပျက် ထွက် ပြန်ခဲ့သည်။ နောက် ကောင်လေး ဘော်ဒါတယောက် ဝယ် ထားသည့် လူမ နေ သေးသော တိုက်ခန်းဆီ သို့ တက္ကစီ နှင့် လစ်ကြသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ကောင်လေးက အရိုင်း မို့ ထန်နေပြီ။ သင်းသင်းတကိုယ်လုံး အမြန် ဆွဲချွတ်၏။ နို့ဖွေးဖွေး မို့မို့ကြီးတွေကို အငမ်းမရ စို့၏။ဆုပ်နယ် ကိုင်၏။ “မမဖြူ နို့တွေက အိတွဲကြီးတွေ မဟုတ်ဘူးနော်” သင်းသင်းက “ခလေးရယ် မမက ကလေးမှ မမွေးရသေးတာ ကိုးကြ” ဟု အတည်ပေါက် ရွှီးသည်။
တကယ်က ၂ယောက် မွေးပြီးပြီ။ သို့သော် အငယ်ကောင် ကိုက ရှစ်တန်း ရောက်ပြီဖြစ်၏။ သင်းသင်းက ကုတင်ပေါ်တက် ပေါင် ကားပြီး ချာတိတ်ကို သူ့ပေါင်ကြား နေရာယူခိုင်းသည်။ ထို့နောက် ချာတိတ်၏ တောင့်တင်း ကျစ်လစ် သောခါးကို ဆွဲယူပြီး ပေါင်ကြားချင်း ထိကပ် လိုက်၏။ ချာတိတ်ခမျာ လူရော ဟိုဟာရော တဆတ်ဆတ်။ သင်းသင်းကချာတိတ် ဟာကို နည်းနည်း ထပ်ဆွပေးသည် ။
အဖျားထိပ်လေးကို ပွတ် ချေတော့ “အ အ မမဖြူ လုပ်ကြစို့.. မမ လက်ထဲ ပြီးသွားလိမ့်မယ်” “အေးလေ… ဘာဖြစ်လဲ၊ အဲ့ဒါလဲ ရတာကို” “ဘယ် ဟုတ်မလဲဗျာ.. ကျနော်က ဟိုဟာကြီး ထဲမှ ပြီးချင်တာ” သင်းသင်းက မျက်စောင်းထိုး၍ “ဒီလိုကျတော့လည်း အလာချည့်ပါလား ဟွန့်” သင်းသင်းသည် ကောင်လေးရဲ့ညိုမဲမဲ ဟာကြီး ကို သူမရဲ့ ဝါဝင်းနုအိနေတဲ့ ဟာထဲ လက်နဲ့ကိုင် ၍တေ့ သွင်းပေးလိုက်သည်။ “အာ့ အို့း့… အရမ်းကို ကောင်းတယ် မမဖြူ ရယ်… ဟား လား လား” သင်းသင်းသည် ကောင်လေးရဲ့ သန်မာတောင့် တင်းသည့် ရင် အုပ် လက်မောင်းကြွက်သား တွေကို မျက်စိ ကျွတ်ကျမတတ် မွတ်သိပ်စွာ ကြည့်၏။ ပါးစပ်ကလည်း ချာတိတ်ကို ထသထက် ထ အောင်ညု ချွဲချွဲ အကြမ်းတွေ ပြောသည်။
“ခလေးရယ် ။ လုပ်ပါ ။ အား ကောင်းလိုက်တာ မင်းဟာကြီးက မမ ဟာထဲ အဆုံးထိ မြုပ်နေပြီ ကွာ.. လှုပ်ဦး .. ဘယ်ညာ လှုပ်… အာ အ အမ လေး.. အရသာ ရှိလိုက်တာကွာ” ကောင်လေးက တဖြည်းဖြည်း အကြမ်းစား အုပ်ပါတော့သည်။ ဆောင့် အချတိုင်း သင်းသင်းတ ယောက် အင့် အင့် နဲ့ အသံပင် ထွက်လာရသည်အထိပင်။ သူမ အတွက်လည်း အရမ်းကို ငတ်နေသည့် အရသာမို့ ရေကုန်ရေခန်းလုပ်လေ ဖီးတက် လေ ဖြစ်ပါတော့သည်။ ထိုပထမ ဖွင့်ပွဲနေ့တွင် ၁ နာရီ အတွင်းမှာပင် နန်းစ တော့ ၃ ချီဆက် နွှဲ ဖြစ်ပါသည်။ … နောက်ရက် နောက်ရက်တွေ မှာလည်း ဒီလိုဘဲ ချိန်း၍ လုပ်ကြပါသည်။
ဤသို့ဖြင့် ပျင်းရိဖွယ် နွေကျောင်းပိတ် ရက်များသည် သင်းသင်းအတွက် ရင် ခုန်သံ မြန်မြန်ဖြင့် လျင်မြန်စွာ ကုန်ဆုံးခဲ့ပါသည်။ မေလ နောက်ပိုင်းတရက်မှာတော့ စာသင်နှစ် သစ်အတွက် သူမ ရွာပြန်ခဲ့ပါသည်။ မန္တ လေးမြို့မှ အထွက်တွင်တော့ တရိပ်ရိပ် ကျန်ခဲ့သော မြို့ကြီးကို လှည့်ကြည့်ရင်း သူမ တယောက်ထဲ တိုးတိုးပြောနေမိသည်။ နေရစ်တော့ မြို့ကြီးရေ…။ နေရစ်တော့ ဖြူဖြူရေ…။ ဆရာမ ဒေါ်သင်းသင်း နှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ် ။ ပြီးပါပြီ။
